The Note (by J. Anne Subaldo)

Life has its own ups and downs.

Full of hard encounters and myriad trials;

So many heartbreaks and sorrows;

But all of those things seemed nothing to me.

I have been seeing life as the most wonderful gift that Our Savior gave us.

Full of heart-warming memories and meaningful experiences, overflowing love, and countless joy;

I can only see the good side of everything.

I am always positive and forgiving.

Everything is perfect.

Life is on my side.

But that was what I thought.

Suddenly, all of those things are starting to change.

I never knew that something I never ever thought of would happen.

Everything is falling apart.

The happiness is starting to fade.

The world seems to go darker and darker each day.

And the realization suddenly came to me.

Everything that I am living for is just a fantasy.

A dream… became a nightmare;

I am seeing the wrong side of life.

Life, indeed, is full of misery.

A life that is not worth living in;

It sucks.

I hate it.

It hurts so much.

And so, I have decided.

I’m ending it right now…

(This note is just an assignment. This is not going to happen in real life. :D )

Suddenly...

Suddenly, we’re happy.  Suddenly, we’re not.  All of these pictures, which were on my keeping, tell us we were that fine and peaceful... but things change along with time (in fact, very fast unpredictable time), and realizations come like lightning striking the ground.  The matter becomes so certain and clear… that I love, but she doesn’t, and I already know it even right from the start. It’s just that I was drowned by a dream I thought was the reality—then I woke up with my heart pondering in regret, and soon, I know, acceptance (because I do not have a choice).

So what will I do now to these pictures?  If I delete these, what will happen?  Will it help me heal my heart so fast, as fast as how we broke it into pieces?  If I don’t, will I keep staring at these pictures remembering the past that we had (I mean no past at all, because there was no “we” on the first place—keep dreaming perhaps)?  The answers are all up to me… all up to me alone.

Diary ni Anonymous

Chapter 1

Hysteric ang tanan kay wala pa nagstart ang program, wala pa man gud ang emcee ug ang singers—kami yun.  Nagpatulong kasi ang food committee sa hindi pa natapos iprepare na food—cocktail party daw ni amo adtuan eh.  Nagtetext na ang karamihan, nag-aapura.  Impatient na daw si Sir dahil ang bagal daw namin.  Si Jun panay dasal na, siya kasi ang nag iisang program “committee” na super dedicated sa kanyang work.  Buti na lang kamo magaling at mabilis mag maneho ang napaka-cute naming friend (‘tago natin sa pangalang Pim)… murag professional car racer jud ni siya sa iyang past life bah, wala lang galing pananghid sa iya parents nga gamiton niya ilahang car… medjo bad girl.  Ang problema pud nako, nasa likod ako ng pick-up niya, taga-bantay sa mga pagkain laban sa external forces like wind, dusts, and everything (take note, naka attire na ako nyan).  Pwede naapply jud nako ang Newton’s Law of motion kada break, kada liko, and kada change gear.  Well, at least may hairstyle na ko dahil sa hangin…haha

Makalipas ang 25 minutes, nakarating kami sa venue—napaka-haggard na, super.  Lumabas ang ilan para tulungan kami sa paghakot ng food papunta sa loob… camaraderie gud daw ni, tulong-tulongan.

Buti nalang di sila bored.  Nag start na kasing mag concert ang band ni Sir na punk and napaka-young… at heart. Hindi man lang din nag effort magdamit—shocking lang… labaw na ang vocalist! Parang inuman lang ang habol pre?  Pakurog pa mag kanta, Beegees ang peg ni kuya.  Ang ila pud nga pianist, scary, murag professor nga napugos mag piano—smile pud lo.  In addition, si Sir revelation kaayo, bassist with the moves… kuyaw!  Ana man jud ng musicians siguro, feel na feel ang vibrations sa sound waves, piyung-piyung pa… mura bag end of the world na ugma mao na nga ingana na siya ka emotero.  Trending pud ila kanta, uso kaayo, modern na modern… wooh.  I wonder lang kung unsa ang pangalan sa ilang banda… kay mura man silang mga habal-habal drivers nga wala ka pasada, pangalanan na lang nako sila’g “The Habals” or “The Thunder Habals”.

Pormal ng nagstart ang program, si Ru nag opening remarks and after that, nag introduce sa first singer—murag ako jud to.  Ordinary song ako first song.  Next singer was Kath.  “Kath” lang para matago pud gamay ang pangalan.  She’s the hottest singer I have ever seen and heard in my life… grabe killing me softly pa jud iyang gikanta, nisayaw pa… unsa pa ba imo pangitaon? Total entertainer si ate… but I remembered earlier that day, she told us that her father wants her to be a nun (english lagi ni?).  Iniimagine ko siya na nakasuot pang madre, and I admit bagay sa kanya.  Pag nagkataon, siya na ang pinakamagandang madre na makikita ko.  Well, we’ll never know the future…

Nag reminiscing portion pagkatapos ng first set of singers.  Pinaalala ba naman ang mga kalokohan nung filmmaking namin.  Nakakatawa pala talagang balikan ang mga pangyayaring yun…  epic... from the unforgettable moments to the unforgettable lines walang pinalampas ang ang mga emcee.

The economics class had their intermission number after that. Yun lang…

Chapter 2

Kath and I sang for the second time.  I rendered the song “You”.  Kath sang “Sway”.  May ilang lalaki na tumayo at naghanap ng makakapartner sa sayaw.  Nakita ko siya sa corner. Pupuntahan ko sana para isayaw pero naunahan ako ng “close friend” niya.  Kanina pa yang “close friend” niya.  Nainis ako dahil ang higpit ng hawak ng lalaking yun sa kanya.  Nainis ako dahil ang bagal ko.  Bumalik ang pakiramdam ng rejection sa akin na naranasan ko na ilang taon ng nakararaan.  Akala ko nakamove-on na ako, pero masakit pa rin palang maalala na di ka isayaw ng mahal mo.  I hate to admit pero bagay sila.  Gusto ko sanang maniwala na close friends lang talaga sila (I mean the feeling), ngunit bawat hininga, bawat gestures, bawat ngiti, at bawat usap nilang dalawa parang may laman at may ibig sabihin na mas malalim pa sa pagiging magkaibigan. Aggressive din itong si lalaki, murag mamatay kung kung di kauyab.  Intimidated na talaga ako.  Ngunit pinili kong maghintay, pinilit kong intindihin, at sinubikan kong magmasid, maging manhid sa bawat bulong-bulungang kumakalat sa bawat sulok… issue gud daw.  Ngayon ko lang naintindihan kung bakit sumpa ang aking kakayahang makakita ng maliliit na details.  Pumikit na ako, lumingon sa gilid, at naghanap ng paraan upang di ko lang sila makitang masaya sa isa’t-isa, ngunit di ko pa rin mapigilang mapansin sila.  Sa bawat nakaw na tingin, sa bawat pahapyaw na lingon, sa bawat dinig ko sa tawa ng bawat isa ay siya namang durog ng aking puso, piga ng aking hininga, pagkatuyo ng aking dugo at paglabas ng aking luha sabay punas ng aking malamig na kamay sa aking mga mata.  Gusto kong lumabas ngunit may mapagparayang bahagi ang puso ko na gusto siyang makitang masaya kahit na nga di dahil sa akin. Kaya nanatili ang paa ko na di makagalaw sa aking kinatatayuan;  nanatili ang puso kong nasusunog sa sarili kong dugo.

Para akong mamamatay na to the extent na nagflashback na sa akin ang mga moments noong una ko siyang makita noon.  Napapansin ko na siya dati pa dahil magkatabi lang kami ng room sa majors namin.  Simpleng babae, nakaT-shirt, minsan nakahood at jeans.  Napaka-catchy niya talaga… ang cute.  Ang ganda ng speaking voice.  Kaya lang, malaki na ang kanyang pinagbago mula nung nakilala niya ang lalaking yun.

Kasalanan ko din naman kung bakit ganito ako ngayon, I accept the consequences.  A friend told me years ago na “ana man jud na siya ang love, dili dapat ka mag expect ug reciprocity.”  Akala ko kaya ko, akala ko tanggap ko na ganyan nga.  Pero parati na lang ganyan.  Naalala ko tuloy sabi ng friend ko na pang “super friend material” daw ako… nah wa jud ta ani.  Pabirong sabi ko pa, mag pari na lang ako…

Sumunod ang ilan pang mga kanta at isa pang love song ang isinayaw nila.  Hindi na ako nakapagpigil at lumapit na ako para hingin ang sayaw niya sa “close friend” niya.  Walang pagsidlan ang aking galak ng mahawakan ko siya.  Para bang gusto kong pabagalin ang oras para man lang makasama ko siya ng matagal-tagal.  Siya na yata ang pinakapeaceful na babaeng nakita ko noong gabiing iyon.  Di ko makalimutan ang kislap ng kayang mga mata at ang kanyang ngiti na bumalot sa buo niyang pagkatao.  Ngunit may saglit na pagtataka akong naramdaman dahil ang mga mata niya’y di ko mabasa.  Hindi ko man lang alam kung ano ang kanyang naramdaman that time.  Masiyado ba siyang mabait para pagbigyan ako? Or napilitan lang ba siya at nasayangan sa moment nila or nahihiya lang talaga siya? Masaya ba siya? Hindi ko alam pero ito ang mga taong nag rereverberate sa utak ko.  Hindi naman ang sayaw ang mahalaga noong mga oras na iyon, kundi ang feelings niya.

Chapter 3

Ang dami kong di alam.  Kailangan ko pa mag effort mag analyze ng situations para maintindihan ang kung ano man ang nangyayari sa kanila.  Hindi ko nga malaman kung bakit ganito bakit ganyan… ang mood swings.  Madalas out of place na ako pero noon wala pa akong pakialam.  Sana naman maintindihan ko ang lahat para di na ako mahirapan gaya nito.

Natapos ang party na di ako buo.  Umuwi ako na kalung-kalong ang mga tanong na pilit kong hinahanapan ng sagot, tinatagpi-tagpi ang kalat-kalat na mga pangyayari na gusto ko ng makalimutan agad.  Nalungkot, hindi nagalit.  Nagselos ako, hindi nainggit.  Lahat ng yan, naramdaman ko kahit wala akong right dahil wala naman talaga akong rights sa kanya… classmate lang ako.

Chapter 4

          Mabuti na siguro itong ganito.  Bago ko kalimutan ang nararamdaman ko sa kanya at least sa maikling panahon nasabi at naipadama ko kung gaano siya kahalaga sa akin at kung gaano ko siya kamahal (kahit na most of the time, sa pinakacorny na way pa).  Sa ganoong kaikling panahon, marami akong natutunan para sa sarili ko.  Mas naging patient at understanding ako, natuto akong magsacrifice, magbigay na di naghihintay ng kapalit, and most importantly, mas natuto akong magpahalaga sa mga taong alam ko will stay with me till the end… friends.

I now appreciate this song… super:

“My shattered dreams and broken heart are mending on the shelf.  I saw you holding hands, dancing close to someone else.  Now I sit all alone, wishing all my feelings were gone…  I gave my best to you, nothing for me to do but have one last cry before I leave it all behind.  I gotta put you out of my mind for the last time… I guess I’m down to my last cry.”-One Last Cry by Brian McKnight

Chapter 5

Makalipas ang ilang araw, humingi siya ng paumanhin sa pagiging insensitive daw niya.  Agad ko siyang pinatawad kahit na alam ko wala naman siyang nagawang kasalanan.  Humingi din ako ng tawad sa pagiging childish ko ngunit di na siya nagreply.  Tanggap ko ang lahat.  Kinabukasan, nagpansinan kami pero wala na ang spark of friendship na nabuo namin over time.  Balik na naman kami sa dati… at kasalanan ko… kasalanan ko.  Naisip ko bigla, paano kaya kung di na ako nagreact?  Parang wala lang nangyari kung magkaganon, pero mananatili naman akong bulag, bingi, at manhid sa mga nangyayari sa paligid, at patuloy akong maghihintay ng tamang panahon… magaparaya, magiintindi, magpapatawad and so on…

Hindi ko pa maisulat kung ano ang kasunod ng kwentong ito.  Balak ko sanang gawin itong happy ending pero ang hirap.  Di kasi ako makarelate sa happy endings…